Okiem sceptyka: Kręte ścieżki rowerowe

Jadąc autem ulicami zaolziańskiego Hawierzowa, ze zdziwieniem spoglądałem na ścieżki rowerowe wijące się po obu chodnikach. Za chwilę musiałem się skupić na czym innym: próbie zaparkowania. Okrążyłem podwórko socrealistycznego bloku i znalazłem się znów na głównej alei. Czekając na dziurę w sznurze sunących aut, blokowałem ścieżkę rowerową - zza węgła nic bym nie widział. Nikt nią nie jechał, zresztą i tak rowerzyści mają "trójkąty" przy każdym wyjeździe z blokowiska. Brrr, nie chciałbym jeździć po takich ścieżkach. Chyba ktoś chce oduczyć ludzi korzystania z rowerów - i to w miejscu, gdzie bez problemu wyprzedzały mój jednoślad przegubowe ikarusy. Ścieżki kończą się ślepo przed skrzyżowaniami, tak samo jak w Bielsku-Białej przy połączeniu trasy do Szczyrku z wylotem nowej obwodnicy.
Gdzie ma się podziać rowerzysta? Za niemałe pieniądze buduje się ścieżki, które nie nadają się do płynnej jazdy. Cykliści na jezdniach pojawiają się masowo podczas gromadnych imprez, którym towarzyszy zamknięcie ruchu. Taka akcja w Bielsku-Białej wywołała falę niechęci kierowców. W Pradze doszło do incydentu - bijatyki między rowerzystą, który blokował ruch na pasie nie objętym akcją, a pasażerem auta. Panowie nie od razu zorientowali się, że przed kilku laty pracowali razem - w komisji d/s ruchu rowerowego...
Jako kierowca - wolę nie spotykać rowerów. Jako rowerzysta - nie kocham nadmiaru aut. Swoje miejsce widzę jednak na jezdni i w normalnym ruchu. Mam te same prawa i obowiązki, czy trzymam kierownicę waganta, czy poloneza. Z tą różnicą, że na rowerze czuję się bardziej wolny.