Ukryte skarby. Cenne drzewa rosną na cieszyńskiej ziemi.

Ziemia cieszyńska szczyci się wspaniałymi zabytkami kultury materialnej, ale naszym skarbem jest także beskidzka przyroda. Kto nie słyszał o dębie Sobieskiego w Ustroniu, kasztanowcach na Górze Zamkowej w Cieszynie czy cisach na Zadnim Gaju w Cisownicy. Niestety, piękne drzewa pomnikowe rzadko stanowią atrakcję turystyczną regionu. A te najcenniejsze często są ukryte w dzikich górskich ostępach.
Najbardziej znanym pomnikiem przyrody w naszym kraju jest Dąb Bartek w Bartkowie koło Zagnańska. Słynne są także dęby Lech, Czech i Rus w Rogalinie. Na ziemi cieszyńskiej do największych krajoznawczych osobliwości należą dęby w Grodźcu i Kończycach Wielkich. Prastary dąb w Grodźcu - jeden z najgrubszych w województwie - rośnie w ustronnym miejscu w pobliżu linii kolejowej z Bielska do Cieszyna. Bardziej znane są dwa wiekowe dęby "Mieszko" i "Przemko" w Kończycach Wielkich. Liczący ponad 750 lat "Mieszko" to najstarszy dąb na Śląsku i jeden z dziesięciu najgrubszych dębów w Polsce. Mimo to niewielu mieszkańców naszego regionu wie, jak do niego trafić.
O promocję jednej z największych atrakcji przyrodniczych regionu od dawna zabiegają członkowie Komisji Ochrony Przyrody cieszyńskiego Oddziału PTTK.
- Niestety, dąb "Mieszko" rośnie bardzo nieszczęśliwie, bo na styku z lokalną drogą. By postawić ogrodzenie, tablice informacyjne czy zwykłe ławeczki, trzeba najpierw przesunąć biegnącą tuż obok uliczkę, a to się wiąże z kosztami - mówi Grzegorz Kasztura z Urzędu Gminy w Hażlachu.
Jeszcze mniej dostępne dla turystów są wspaniałe drzewa rosnące w beskidzkich lasach. Jodły-olbrzymki rosnącej w dolinie Hołcyny nie znają nawet wszyscy mieszkańcy Brennej. Drzewo będące chlubą Nadleśnictwa Ustroń w 2001 r. zajęło drugie miejsce w konkursie na najgrubsze drzewo Lasów Państwowych u progu XXI wieku, ogłoszonym przez miesięcznik "Przegląd Leśniczy".
- Jodła rośnie w dolinie między Kotarzem a Grabową. Leśnicy od dawna znają to miejsce, natomiast zwykłemu turyście bez pomocy przewodnika z pewnością będzie tam bardzo trudno trafić - mówi Ryszard Domian, który przed 10 laty zgłosił jodłę do konkursu.
Równie trudno zobaczyć z bliska słynne istebniańskie świerki, które zrobiły międzynarodową karierę i są dziś znane leśnikom w całej Europie. Ich najpiękniejszy i najsłynniejszy nasienny drzewostan zachował się na stokach Bukowca w Istebnej. Po dziś dzień wiślańscy leśnicy wspominają wizytę delegacji leśników szwedzkich sprzed ponad pół wieku. Profesor Enar Andersson zaprowadzony do uroczyska Bystre nie potrafił opanować zachwytu. Oświadczył uczestnikom wycieczki, iż nigdy nie widział tak pięknego drzewostanu świerkowego, zdjął kapelusz i... położył się na ściółce. Leśna kontemplacja słynnego Szweda przeszła do historii, a najdorodniejszy świerk rosnący w pobliżu nazwano na pamiątkę Świerkiem Andersona.
Niestety, w 2006 r. wiatr powalił istebnieńskiego giganta.
- Właściwie powalone zostało sąsiednie drzewo, które upadając, uderzyło o niego - mówi Magdalena Mijal, specjalista ds. ochrony przyrody nadleśnictwa Wisła.
Dłużycę świerka leśnicy pozostawili na miejscu. Została okorowana i zakonserwowana. O tym jednak, jak wyglądało legendarne drzewo, mogą się dziś przekonać głównie wycieczki naukowców.